Θέλω πολλά να γράψω σε αυτό το άψυχο χαρτί αλλά ξέρω ότι οι λέξεις και οι σκέψεις θα με πονέσουν ακόμα περισσότερο.
Ήμουν μια σταλιά όταν με πήρες στην αγκαλιά σου, ήμουν ένα κομμάτι δικό σου, ένα ακόμα παιδί σου.
Πήρες όλη την ευθύνη πάνω σου για να με μεγαλώσεις, ήσουν γιαγιά και μάνα μαζί, ήσουν πάντα εκεί για μένα, ακούραστος φύλακας άγγελος σε κάθε μου βήμα. Πως να σ ευχαριστήσω!
Ίσως τα σ' αγαπώ και τα ευχαριστώ δεν απαλύνουν ούτε ελαφρύνουν τον πόνο και τη θλίψη για την απώλειά σου από τη ζωή μου…..από τη ζωή.
Θέλω μονάχα εκεί που βρίσκεσαι,εκεί που είσαι να σε πλαισιώνουν οι αγαπημένοι σου άνθρωποι.
Αυτοί που έζησες κοντά τους κάποια χρόνια πριν σ' αφήσουν.
Ξέρω ότι ήταν η μεγαλύτερη επιθυμία σου να τους ξανασυναντήσεις.
Θέλω να πιστεύω ότι έτσι έχει συμβεί.
Αγαπημένη μου γιαγιούλα πάντα θα υπάρχεις στην καρδιά μου και στη σκέψη μου.
Θα θυμάμαι τη μορφή σου,τη χροιά της φωνής σου όταν φώναζες το όνομά μου.
Τις γεμάτες περιεχόμενο συμβουλές σου.Τα χέρια σου΄ τα ακούραστα που με αγκάλιαζαν, με κανάκευαν,με φρόντιζαν,με μεγάλωσαν…..και οι φωτογραφίες θα σε κρατούν ακόμα πιο ζωντανή και ανεξίτηλα χαραγμένη στη θύμησή μου…
Ας είναι καλύτερος….και ομορφότερος ο χώρος εκεί που αναπαύεσαι.
Θα μου λείψεις..μου λείπεις…καλή αντάμωση.
Σ' αγαπώ…η εγγονή σου Μαίρη.
