Περιφέρεια και Τουρισμός…

Άρθρο της Χρυσάνθης Σεληνιωτάκη –Παπουτσάκη
Υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος με τον Αλέξανδρο Μαρκογιαννάκη

 Η περιφερειακή οικονομική πολιτική παίζει έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη της περιφέρειας μιας αναπτυσσόμενης ή αναπτυγμένης χώρας, ενώ ταυτόχρονα επιταχύνει το ρυθμό ανάπτυξης ή μεγέθυνσης της οικονομίας της.

Γι' αυτό και επιβάλλεται οι στόχοι της να είναι εναρμονισμένοι με αυτούς της οικονομικής πολιτικής, που εφαρμόζεται σε εθνικό επίπεδο από την πολιτική εξουσία, η δε επίτευξή τους να επιχειρείται προγραμματισμένα. Για την τόνωση της οικονομίας της περιφέρειας και κατ' επέκταση για την ανάπτυξή της ενδείκνυται να αναπτυχθούν και ορισμένες νέες δυναμικές οικονομικές δραστηριότητες. Μία από αυτές είναι και ο τουρισμός, η συμβολή του οποίου στην οικονομική ανάπτυξη της περιφέρειας μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να είναι καθοριστική.

Ο τουρισμός που αναπτύσσεται στην ύπαιθρο, στηρίζεται στην αγροτική πραγματικότητα και οικονομία, σε μικρού μεγέθους, εναρμονισμένες με το αγροτικό περιβάλλον, επιχειρήσεις με οφέλη για την τοπική κοινωνία και την αειφόρο ανάπτυξη.

Αγροτουρισμός είναι μια μορφή ήπιου τουρισμού κατά την οποία οι επισκέπτες μένουν σε αγρόκτημα και συμμετέχουν σε αγροτικές εργασίες. Σημείο αναφοράς των διακοπών σε ένα αγρόκτημα-ξενώνα είναι η άμεση επαφή του επισκέπτη με την αγροτική ζωή, τις καλλιέργειες, με την φύση, τη χλωρίδα και την πανίδα, κάτι το ιδιαίτερο για το μεγαλύτερο ποσοστό του σύγχρονου Ευρωπαίου πολίτη, κατοίκου αστικής περιοχής. Πέρα από την υποδοχή και τη φιλοξενία του επισκέπτη σε ένα περιβάλλον λιτό με τοπικό χαρακτήρα και όλες τις απαραίτητες ανέσεις, προβλέπεται και η ενεργή συμμετοχή του τουρίστα σε ένα σύνολο δραστηριοτήτων. Ενδεικτικές από αυτές είναι: αγροτικές δραστηριότητες (συμμετοχή στις εργασίες), παρατήρηση οικοσυστήματος (πουλιών, πανίδας, χλωρίδας, επισκέψεις υγροβιότοπων, κ.λ.π) αθλήματα περιπέτειας (π.χ ράφτινγκ, πεζοπορία κ.λ.π), πολιτιστικές περιηγήσεις (π.χ επισκέψεις σε μοναστήρια, εκκλησίες, λαογραφία μουσεία, κ.ά., παραδοσιακούς οικισμούς, αρχαιολογικούς χώρους). διάφορα μαθήματα (π.χ μαθήματα αργαλειού, ελληνικών χορών, γαστρονομίας – ελληνικής κουζίνας, γευσιγνωσία, οινοποιεία, τοπικά προϊόντα, κ.λ.π).

Η βασική ιδιαιτερότητα της πρακτικής αυτής της μορφής τουρισμού στις ανεπτυγμένες αγροτουριστικά χώρες (Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία) είναι πως βασίζεται σε διαμονή σε φάρμες στο ύπαιθρο, κάτι το οποίο δεν υπάρχει στον αντίστοιχο βαθμό στην Ελλάδα, αν και διαθέτει μεγάλο αξιοποιήσιμο κεφάλαιο προς αξιοποίηση (λαϊκός και πολιτιστικός πλούτος, γεωφυσικά στοιχεία, κ.τ.λ.) και με τις κατάλληλες προσαρμογές στα δεδομένα του Ελληνικού τοπίου, ο Ελληνικός Αγροτουρισμός μπορεί να βρεθεί σε ανταγωνιστική θέση συμβάλλοντας έτσι στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς, ενώ παράλληλα ενισχύει το εισόδημα των κατοίκων στις περιοχές-προορισμούς.