Τα κλάματα των παιδιών ήταν γεμάτα συναίσθημα
Του Αντώνη Στρατάκη
Έβαλαν τα κλάματα αρκετά από τα παιδιά της Κ15 του ΟΦΗ, όταν τους ανακοινώθηκε ότι δεν θα συνεχίσουν στην ομάδα.
Τα καταλαβαίνω απολύτως, γιατί όλα αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν στον ΟΦΗ, αφού όταν πήγαν ήταν δεν ήταν 5 ετών και όλα μαζί φόρεσαν τη φανέλα της κορυφαίας ομάδας της Κρήτης για μια δεκαετία.
Πέρασαν πάρα πολλά, έπαιξαν σε πέτρινα χρόνια, που στον ΟΦΗ δεν υπήρχε οργάνωση, που τα πάντα γινόταν στο πόδι, με ελάχιστες εξαιρέσεις και αυτές οι δύσκολες καταστάσεις, έδεσαν περισσότερο μεταξύ τους τα παιδιά αλλά και τους γονείς τους, που έγιναν φίλοι και όσοι επιλέχθηκαν λυπήθηκαν πραγματικά για όσα παιδιά έφυγαν.
Χτίστηκαν στο Βαρδινογιάννειο δυνατές φιλίες, που θα κρατήσουν για πάντα, αλλά στο ποδόσφαιρο όλα κάποια στιγμή τελειώνουν, τα παιδιά χωρίζουν και το καθένα τραβάει το δρόμο του.
Ο ΟΦΗ έκανε αυτό που πίστευε πως είναι το σωστό, έκανε τις επιλογές του, τα παιδιά που κόπηκαν οφείλουν αφού αγαπούν το ποδόσφαιρο, να κοιτάξουν τι είναι καλύτερο γι' αυτά και η ζωή συνεχίζεται σ' αυτόν το χώρο τον σκληρό, που το συναίσθημα πολλές φορές πηγαίνει περίπατο όπως ο ρομαντισμός και τα παιδικά όνειρα.
Να ξέρουν αυτά τα παιδιά που ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους στον ΟΦΗ, πως αν πιστεύουν στους εαυτούς τους, μπορεί να αναγκάσουν με την προσπάθεια που θα κάνουν από δω και πέρα, την αγαπημένη τους ομάδα να ασχοληθεί ξανά μαζί τους, όταν πια ίσως να έχουν γίνει ολοκληρωμένοι παίκτες στα μέτρα του ΟΦΗ.
Ψηλά το κεφάλι λοιπόν, καλή συνέχεια στην καριέρα τους και να συνεχίσουν να έχουν τον ΟΦΗ στις καρδιές τους, γιατί δεν τα έκοψε η ιδέα της αγαπημένης τους ομάδας, αλλά άνθρωποι που πήραν απλά μια απόφαση.
