Σήφης Βαλυράκης: Ζωή σαν μυθιστόρημα-Οι επικές αποδράσεις του από τις φυλακές

Ο Σήφης Βαλυράκης , γεννημένος στα Χανιά 12 Μαρτίου του 1943, υπήρξε ένα από τα κορυφαία στελέχη του αντιστασιακού αγώνα κατά της χούντας και ήταν ενεργό μέλος του ένοπλου κλάδου του Πάκ.

Ο πατέρας του υπήρξε βουλευτής της Ένωσης Κέντρου και ο ίδιος από νωρίς πολιτικοποιήθηκε, ως μέλος της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (ΕΔΗΝ) που ήταν η νεολαιΐστικη οργάνωσης της Ένωσης Κέντρου.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στο ΠΑΚ. Επί τρία χρόνια ήταν καταζητούμενος από το καθεστώς των συνταγματαρχών για βομβιστικές επιθέσεις ενώ το 1971 συνελήφθη βασανίστηκε και δικάστηκε σε φυλάκιση επτά ετών στο ΕΑΤ-ΕΣΑ . Απέδρασε όμως καθώς κατάφερε να κόψει τα κάγκελα του κελιού του και μετά προκάλεσε βραχυκύκλωμα στο ηλεκτρικό δίκτυο των φυλακών.

Στη συνέχεια ανέβηκε στην στέγη ενός τραίνου που πήγαινε στη Γιουγκοσλαβία. Για κακή του τύχη το τραίνο σταμάτησε για ανεφοδιασμό στα σύνορα, οι προβολείς των φυλακίων έπεσαν πάνω του, τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν. Αυτή τη φορά οδηγήθηκε στις φυλακές Κέρκυρας.

Απόδραση από τις φυλακές της Κέρκυρας

Το 1972 δραπέτευσε από τις περιβόητες φυλακές της Κέρκυρας και κολυμπώντας έφτασε ως την Αλβανία. Αλλά το εκεί καθεστώς του Ενβέρ Χότζα νόμιζε πως ήταν Έλληνας κατάσκοπος της χούντας, και αρχικά του επέβαλε ποινή τριών ετών σε καταναγκαστικά έργα στο στρατόπεδο Φίερι. Όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου κινητοποίησε τις επαφές του με το διεθνές Μαοϊκό και φιλοκινεζικό κίνημα καθώς εκείνη την εποχή η Αλβανία ήταν δορυφόρος της Κίνας του Μάο προκειμένου να τον σώσει.

Οι προσπάθειες του Ανδρέα Παπανδρέου είχαν αίσιο τέλος καθώς ο πρίγκιπας της Καμπότζης Σιχανούκ, στενός του φίλος επενέβη στους Κινέζους, οι οποίοι επενέβησαν στους Αλβανούς και έτσι ο Σήφης Βαλυράκης αφέθηκε ελεύθερος.

Ο ίδιος ο πρώην υπουργός σε ένα άρθρο που είχε γράψει το 2018 περιέγραφε την ζωή του, κατά την περίοδο της χούντας, την καταδίκη του, αλλά και την απόδραση του. Έγραφε ανάμεσα στα άλλα : "Ανακαλώ στην μνήμη τα περασμένα και προβληματίζομαι για τα μελλούμενα. Θυμάμαι την 21 Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, το ξενοκίνητο πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Θυμάμαι την αντίσταση κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, την σύλληψη μου από την ασφάλεια, την απομόνωση, την "ανάκριση", την πολύμηνη "περιποίηση" από την περιβόητη στρατιωτική αστυνομία στο ΕΑΤ – ΕΣΣΑ, την βαριά καταδίκη μου από το έκτακτο στρατοδικείο, την φυλακή.

Θυμάμαι την απόδραση μου από τις φυλακές της Κέρκυρας την νύκτα 19 Μαΐου 1971,τον τραυματισμό στο πέσιμο από το πανύψηλο εξωτερικό τοίχο της φυλακής, του συντρόφου μου Μπάμπη Γεωργακάκη, από την Κοξαρέ του Ρεθύμνου. Θυμάμαι το νυκτερινό πέρασμα στα παγωμένα ρεύματα, κολυμπώντας στο στενό από την Κέρκυρα στην Αλβανία, την σύλληψη μου από την συνοριακή περίπολο των Αλβανών στρατιωτών. Δεν μπορώ να ξεχάσω την τρίχρονη καταδίκη μου από "λαϊκό δικαστήριο" στους Άγιους Σαράντα για τη παραβίαση των αλβανικών συνόρων, τους 18 μήνες στο "σταλινικό" στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας της Αλβανίας στο Fierι (περιγραφή Σολζενίτσιν στο βιβλίο του "Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς"). Δεν ξεχνώ τον πόνο της πείνας, το ψωμί με πριονίδι, τον πόνο του κρύου βουτηγμένοι στην λάσπη του χειμώνα, την αφόρητη ζέστη κάτω από τη κυματοειδή αμιαντοσανίδα της σκεπής του αλβανικού στρατοπέδου το καλοκαίρι, τα ζωύφια που έστηναν χορό στην ανιπλυσιά μας."

Μάλιστα στο άρθρο του αυτό ο Σήφης Βαλυράκης θυμάται ότι όταν έπεσε ο Παπαδόπουλος και ανέβηκε ο Ιωαννίδης ήταν θεαματική η αλλαγή στη συμπεριφορά των Αλβανών:

Η "απελευθέρωσή" του από την Αλβανία

"Ο ίδιος αυτοπροσώπως, ο διοικητής του στρατοπέδου με καλεί στο γραφείο του! Μου ανακοινώνει "επισήμως" πως η Αλβανική Βουλή (kouventipopulor) μου χαρίζει το υπόλοιπο της ποινής μου, με διαβεβαιώνει ότι ελευθερώνομαι, ούτε αυτός το πίστευε!

Με "εξαφανίζουν" στο πουθενά, με παχαίνουν με υπερσίτιση, με ντύνουν με κουστούμι "μιας χρήσης" και με φορτώνουν"cargo" με απόλυτη μυστικότητα, την τελευταία στιγμή στο μικρό ελικοφόρο UPI χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, με ένα πεντοδόλαρο στο χέρι και "τράνζιτ" στο αεροδρόμιο της Ρώμης, Fumitsino.

Ήμουν ελεύθερος, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Από το αεροδρόμιο της Ρώμης επικοινωνώ με τη Στοκχόλμη, την έδρα μου και η είδηση της απελευθέρωσης μου γίνεται γνωστή στους συναγωνιστές μου.

Στη Ρώμη με τον Παναγούλη

Οι καραμπινιέροι με φιλοξενούν στο τμήμα ασφαλείας του Fumitsino, μεταφέροντας μου το καλωσόρισμα και τις ευχές του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ο Αλέκος Παναγούλης με την Οριάνα Φαλάτσι με βρίσκουν πρώτοι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αγκαλιές και φιλιά, "μου θυμίζεις μυρωδιά φυλακής" μου λέει ο Αλέκος.

Το πρωί, με ειδική άδεια της Ιταλικής κυβέρνησης, με βγάζει από το αεροδρόμιο η Αμαλία Φλέμινγκ. Η Αμαλία με φιλοξενεί στο σπίτι της στη Ρώμη με λίγες από τις γάτες της. Ο μουσμούσης της είχε μήνη αιχμάλωτος στην Αθήνα.Η συνάντηση μου με τον ενθουσιώδη Ανδρέα Παπανδρέου, στη σκιά του Περσέα να κραδαίνει το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας, ολοκληρώνει τα καλωσορίσματα. Υπήρχε δουλειά να γίνει, το αντιδικτατορικό κίνημα, ο αγώνας για την δημοκρατία δεν περιμένει, οφείλαμε να ξανακερδίσουμε την χώρα μας."

ΠΗΓΗ THETOC