Οι ικανότητες του Σπύρου Καλλέργη να διαβάζει τα μελλούμενα

Στον Στρούμπουλα με καλή παρέα βρέθηκε την ημέρα του Πάσχα ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Σπύρος Καλλέργης.

Όπως αναφέρει στην προσωπική του σελίδα ο δημοσιογράφος Μιχάλης Στρατάκης ο Σπύρος Καλλέργης ξέρει να διαβάζει την κουτάλα και να βλέπει πάνω της τα μελλούμενα…

Αναλυτικά η ανάρτηση του κ. Στρατάκη:

Εποφάγαμε τ' αρνί. Αντικριστό το 'χε κάνει ο Καβογιάννης.

Με τον πατροπαράδοτο ανωγειανό τρόπο. Στο μιτάτο του, στη ρίζα του Στρούμπουλα και στον ασκιανό των δριγιάδων.

Φωτιά στην καρδιά και γύρωθέ της, παρακάρδια τα γουλίδια. Τερψιλαρύγγιο τραπέζι. Κι από δίπλα, τυροζούλια και γραβιέρες.Από τα πρόβατα και τα γίδια του Καβογιάννη. Τυροκομημένα από τον ίδιο. Πηρούνια στην τάβλα δεν υπήρχαν.

Ο καθένας κρατούσε το δικό του μαχαίρι και μ' αυτό έκοβε και έτρωγε. Και ύστερα, το σκούπιζε και το ξανάβαζε στη μέση του.

Η ρακή, ποταμός. Παραπόταμοι, τα κρασιά. Παραγωγή του Σπύρου Καλλέργη. Φημισμένα και πολύτιμα. Σαν εποφάγαμε, θυμήθηκα το διάβασμα της κουτάλας του αρνιού. Αυτού που είχαμε καταβροχθίσει. Πανάρχαιη μαντική τέχνη της Κρήτης.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά έντονη αισθάνθηκα την ανάγκη να παρακολουθήσω και πάλι κάποιον να διαβάζει την αρνίσια κουτάλα. Ο Σπύρος Καλλέργης προθυμοποιήθηκε να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη μου.

Τον κοίταζα, σαν το μικρό κοπέλι που ξανοίγει τον ταχυδακτυλουργό, την ώρα που κάνει τα μαγικά του. Τον παρακολουθούσα, πώς έξυνε το κόκκαλο με το μαχαίρι του, πώς το στριφογύριζε στα δάχτυλά του και πώς το βλέμμα του ταξίδευε στην επιφάνεια της κουτάλας.

Με αγωνία άκουγα τα λόγια του, παρότι όλες οι προβλέψεις του είχαν να κάνουν με τον ιδιοκτήτη του αρνιού, δηλαδή με τον Καβογιάννη. Πολύ εχάρηκα όταν μου έδειξε με τη μύτη του μαχαιριού του, ένα μικρό μαύρο σημαδάκι, ακριβώς στην πλάτη της κουτάλας. Χάρηκα, γιατί αυτό το σημάδι έδειχνε ότι ο Καβογιάννης πολλά χρόνια θα ζήσει. Αν το σημαδάκι ξέφευγε από το κέντρο της πλάτης και βρισκόταν στα πλάγια, αυτό δεν ήταν καθόλου καλό σημάδι.

Άκουγα τις προβλέψεις του Σπύρου και χαιρόμουνα. Όπως χαιρότανε και ο Καβογιάννης. Όχι ότι πιστεύω στις τοιούτου είδους μαγικές. Αλλά πιστεύω στην ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει στο μεταφυσικό και στο υπερφυσικό. Αν δεν πιστεύει σ' αυτά, δεν είναι άνθρωπος φυσικός.

Γι αυτό κι εγώ πιστεύω και στην κουτάλα του αρνιού, και στις ικανότητες του Σπύρου Καλλέργη να διαβάζει τα μελλούμενα, και στο χάρισμα του Καβογιάννη να ψήνει καταπληκτικό αντικριστό και να τυροκομά απίθανα τυριά.

Μα πιστεύω και σο θεϊκό χάρισμα της ρακής, να κάνει τον άθρωπο να πιστεύει ακόμη και τ' απίστευτα.