92 γυμνές ζωές στον Έβρο
Άρθρο του Γιάννη Μπιζανάκη*
Η γυμνή ζωή δεν είναι ένας επιπλέον όρος φιλοσόφων, δεν είναι κάποιο διανοητικό πλάσμα χρήσιμο αποκλειστικά στον χώρο της θεωρίας. Η γυμνή ζωή είναι η ανθρώπινη ζωή έτσι όπως την ασκούν στυγνές εξουσίες που τις αποστερούν οτιδήποτε το ανθρώπινο. Οι φωτογραφίες των 92 μεταναστών και προσφύγων, κυρίως Ασιατών που προσπαθούν μάταια να κρύψουν τη γύμνια τους με ασπίδα τα χέρια τους ή ακόμα και την ίδια τη γύμνια του διπλανού τους, είναι η σκληρότερη εναργής αποτύπωση της γυμνής ζωής στις μέρες μας.
Τίποτε φυσικά δεν συγκρίνεται με το Άουσβιτς, κι ωστόσο στη θέα των γυμνών απελπισμένων στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο, η μνήμη ανακάλεσε αμέσως τις εικόνες των αποσκελετωμένων γυμνών θυμάτων του ναζισμού στο Άουσβιτς και στα άλλα κέντρα εξόντωσης. Να κρυφτούν κάπου μέσα στο βάθος της ντροπής τους θα ήθελαν οι 92 φυγάδες από χώρες που τις σμπαραλιάζουν ο πόλεμος, η ανελευθερία και η φτώχεια. Να γίνουν αόρατοι να μην τους βλέπουν, αλλά να μην βλέπουν και οι ίδιοι τον εαυτό τους ταπεινωμένο από βάρβαρα χέρια.
Η απογύμνωση εξευτελίζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Η Τουρκική κυβέρνηση αμύνεται επιτιθέμενη, πίστη στις συνήθειες της. Με προσβλητική, ειρωνική έπαρση, μας παραδίδει μαθήματα πολιτισμού. Η Ελλάδα έχει το χρέος να προστατέψει τους 92 καταρρακωθέντες με κάθε τρόπο και σε κάθε διεθνές φόρουμ. Να συγκεντρώσει βιντεοσκοπημένες τις επώνυμες αφηγήσεις και καταγγελίες τους και να τις παραδώσει στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ και όχι με συμφεροντολογική μικροψυχία για να κερδίσει πόντους στη διαμάχη με την Τουρκία. Αλλά επειδή πρέπει εμπράκτως να αποδεικνύει κάθε φορά ότι πορεύεται με οδηγό την ηθική της αλληλεγγύης απέναντι στους απογυμνωμένος ικέτες.
