Τα πρώτα βήματα της ζωής στο μπαλκόνι

Αφήνουμε τις παιδικές φωνές να σπάσουν τούτη τη σιωπή

Της Κορίνας Καφετζοπούλου

Έχω το προνόμιο να μένω σε μια γειτονιά με πολλά παιδιά. Κι αυτό είναι ευλογία.

Προ κορωνοϊού μόνο στο δικό μου τετράγωνο μαζεύονταν 10 με 15 παιδιά και χαλούσαν τον κόσμο.

Πίσω από τις δικές τους φωνές και οι δικές μας που ζητούσαν επιτέλους λίγο ησυχία!

Αυτά τα παιδιά πλέον δεν κυκλοφορούν στο τετράγωνο.

Κάθονται σαν τους μεγάλους μέσα στα σπίτια. Βαριούνται, κοιμούνται και ξυπνούν χωρίς πρόγραμμα.

Με εξαίρεση μια πασίχαρη γειτονοπούλα απέναντι.

 Σε λίγες ημέρες γίνεται ενός έτους και έχει ξεκινήσει τα πρώτα βήματα της ζωή της στο μπαλκόνι.

Δίπλα της πάντα η μητέρας που τη βοηθάει να ισορροπήσει με τρυφερότητα.

Κάθε πρωί συναντιόμαστε στα μπαλκόνια.

 Εγώ τη φωνάζω από απέναντι και εκείνη ψάχνει να βρει από έρχεται η φωνή.

Μόλις με εντοπίζει αρχίζει να μου κουνάει τα χέρια της και να μου χαμογελάει , με αυτό το απίστευτο χαμόγελο που έχουν τα παιδιά.

Που έχουν τη λαχτάρα να μιλήσουν και χοροπηδάνε ολόκληρα.  Χθες την είδα στο όνειρό μου, ότι άπλωσε τα χέρια της και την πήρα αγκαλιά.

Σήμερα η γειτονιά ζωντάνεψε λίγο. Εμφανίστηκε και ένα ζευγάρι με το μωρό στο καρότσι.

Τα μεγαλύτερα παιδιά βγήκαν στα μπαλκόνια και άρχισαν να συνομιλούν. Βρήκαν αυτά τρόπο να παίξουν έστω κι έτσι, ΄έστω για λίγο.

Πότε –πότε ακούς και μια μπάλα να κάνει το γνωστό ρυθμικό της θόρυβο.

Είναι κι ο κόκορας που λαλεί όποτε  έχει όρεξη.

Πότε μοιάζει σαν να είναι πρωί Κυριακής , πότε τη στιγμή που ξεκινάει δυνατή βροχή κι όλοι τρέχουν να προφυλαχθούν γρήγορα από την καταιγίδα.

 Οι κουβέντες των μεγάλων είναι λίγες.

Χαιρετισμοί χωρίς πνοή, κι ένα τυπικό γεια. Όλοι βυθισμένοι στις σκέψεις τους.

Αφήνουμε τις παιδικές φωνές να σπάσουν τούτη τη σιωπή .