Ανακοίνωση του τμήματος πολιτισμού της Κ.Ε του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ χαιρετίζει τους χιλιάδες καλλιτέχνες και εργαζόμενους σε όλους τους κλάδους και τις ειδικότητες του πολιτισμού που αγωνίζονται πανελλαδικά για το δικαίωμά τους να δημιουργούν και να ζουν από τη δημιουργία τους, αναζητώντας ένα δρόμο για να απαλλαγούν από τα μεγάλα προβλήματα που τους πνίγουν.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται καθησυχαστική ισχυριζόμενη ότι έχει πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για να συνεχιστεί η περίφημη "ανάπτυξη" από την οποία όλοι τάχα θα ωφεληθούν. Όμως δεν λέει την αλήθεια. Αυτό που όλοι μας ζούμε σήμερα δεν είναι μόνο μια επιδημική κρίση, που μπορεί να ξεπεραστεί με υγειονομικά μέτρα και μέσα. Είναι μια νέα οικονομική κρίση του καπιταλισμού, που η πανδημία έγινε ο καταλύτης για να επιταχύνει την εκδήλωσή της. Οι ρυθμοί παγκόσμιας ύφεσης την προανήγγελλαν από το 2019 και τα αστικά οικονομικά επιτελεία προέβλεπαν από τότε την εμφάνισή της.

Και είμαστε μόνο στην αρχή…

Οι διεθνείς οικονομικοί δείκτες δείχνουν μάλιστα ότι η νέα κρίση θα είναι βαθιά, με παγκόσμια διάσταση και απρόβλεπτη διάρκεια.

Γι' αυτό άλλωστε όλο αυτό το διάστημα ο αδυσώπητος ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός για το ποιος θα χάσει και ποιος θα βγει κερδισμένος, οξύνεται. Η πανδημία δεν εμπόδισε τις επιθετικές κινήσεις του ΝΑΤΟ στη διεθνή σκακιέρα, την ενίσχυση των πολεμικών του σχηματισμών. Εν μέσω καραντίνας η χώρα μας για άλλη μια φορά συμμετείχε σε αυτές με την αποστολή Irene στη Β. Αφρική. Η τουρκική προκλητικότητα για τις σφαίρες επιρροής και την ΑΟΖ, με όχημα το προσφυγικό, συνεχίζεται. Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι κίνδυνοι από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεγαλώνουν.

Στον τομέα του σύγχρονου πολιτισμού, στο έδαφος των κατευθύνσεων της ΕΕ, προτεραιότητα της κυβέρνησης της ΝΔ, όπως και πριν του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το τρίπτυχο «ψηφιακός μετασχηματισμός», «εξωστρέφεια», «ανταγωνιστικότητα-επιχειρηματικότητα». Ερμηνευμένες οι έννοιες αυτές σημαίνουν μεγαλύτερη κερδοφορία των επενδύσεων στον πολιτισμό, με υπερεκμετάλλευση των καλλιτεχνών και συγκέντρωση της πολιτιστικής παραγωγής σε μεγάλους ομίλους. Οι αντιδραστικές αυτές αναδιαρθρώσεις με πρόσχημα τα περιοριστικά μέτρα επιχειρείται να επισπευστούν και να νομιμοποιηθούν στις συνειδήσεις των εργαζομένων στον πολιτισμό.

Όλα στο όνομα της «επιχειρηματικότητας»…

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συμβολή των σύγχρονων τεχνολογιών στην ανάπτυξη και διάδοση της τέχνης. Μα δεν είναι αυτό που σήμερα διακυβεύεται.

Αυτό που το κεφάλαιο επιδιώκει στον πολιτισμό είναι οι πολλαπλάσιας κερδοφορίας πολιτιστικές παραγωγές, που με την ψηφιακή αναπαραγωγή τους, θα απευθύνονται σε πλατύτερο κοινό αποφέροντας πολύ περισσότερα κέρδη στις πολιτιστικές επιχειρήσεις, μεγαλύτερη φτώχεια και εκμετάλλευση στους πραγματικούς δημιουργούς τους. Οι μεγάλοι παραγωγοί, εκδότες, διανομείς, πάροχοι και διαχειριστές, με τη συμβολή του θεσμικού πλαισίου της ΕΕ και των κυβερνήσεων διαχειρίζονται και καρπώνονται ήδη το μεγαλύτερο μερίδιο από τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματά των δημιουργών-καλλιτεχνών.

Αυτό το μερίδιο η κυβέρνηση έρχεται τώρα να το διογκώσει επισημοποιώντας την ολοσχερή παραχώρηση των οικονομικών και ηθικών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών πάνω στο έργο τους, στους επιχειρηματίες. Χωρίς αυτούς μάλιστα, κανένας μεμονωμένος καλλιτέχνης δεν θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τις δράσεις του ΥΠΠΟΑ. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά οφέλη που επιζητούν, αλλά τον πλήρη έλεγχο στο μυαλό, το συναίσθημα, το ταλέντο των δημιουργών – καλλιτεχνών.

Με λίγα λόγια ο καπιταλισμός γίνεται ολοένα και πιο εχθρικός προς την τέχνη. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η τέχνη είναι ασυμβίβαστη με το επιχειρηματικό κέρδος.

Σε μια κοινωνία όπου η τέχνη αποτελεί εμπόρευμα, δεν πρέπει κανείς να απορεί για το ότι η καλλιτεχνική δημιουργία αντιμετωπίζεται ως «ντεκόρ» για 4άστερα ξενοδοχεία και «κράχτης» για τον τουρισμό, οι δε καλλιτέχνες ως εμψυχωτές της «εθνικής ομοψυχίας». Στο σύστημα των σάπιων αστικών αξιών η έννοια του καλλιτέχνη-δημιουργού δεν χωρά, για κάποιους εκφραστές του είναι μάλιστα και αδιανόητη. Γι` αυτό και ξετσίπωτα την αντικαθιστούν με αυτή του «διασκεδαστή» και του «σαλτιμπάγκου»!

Δεν μας "ενώνει όλους" ο πολιτισμός

Από τη σημερινή κρίση δεν είναι όλοι χαμένοι. Από τις αναστολές εργασίας, την εκ περιτροπής εργασία, την εντατικοποίηση, την τηλεργασία του «όλη μέρα στο laptop», τη διεύρυνση δηλαδή του κλεμμένου χρόνου εργασίας, κάποιοι ωφελούνται και δεν είναι οι εργαζόμενοι, ούτε οι μικροί επαγγελματίες. Είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, που θα βγουν ενισχυμένοι, αφού η κρίση θα οδηγήσει σε κλείσιμο χιλιάδες μικρότερες επιχειρήσεις και σε διόγκωση της ανεργίας. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ο ΣΥΡΙΖΑ, διαγωνίζονται μάλιστα για το ποιος προτείνει το καλύτερο πακέτο στήριξης των μεγάλων ομίλων σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.

Η κυβέρνηση είναι αμείλικτη και διαθέτει μεγάλη πείρα σε χειρισμούς λαϊκής χειραγώγησης και ενσωμάτωσης. Το λεγόμενο «μητρώο καλλιτεχνών» είναι ένα εργαλείο που όσο και να βελτιωθεί τεχνικά, θα λειτουργεί σαν «κόφτης» της καλλιτεχνικής ιδιότητας, θα αξιοποιείται για να «διαιρεί» τους καλλιτέχνες σε επαγγελματίες και μη, επιτυχημένους και όχι. Την ίδια ώρα θα γίνει το όχημα για να «οργανωθούν» από κοινού καλλιτέχνες, εργαζόμενοι δημιουργοί με τους εκμεταλλευτές τους, αφού στο ίδιο μητρώο θα συμπεριλαμβάνονται και οι μεγαλοεπιχειρηματίες ή τα στελέχη τους στις μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες επιδιώκουν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στη λεγόμενη «δημιουργική οικονομία».

Η δύναμη στο συλλογικό, οργανωμένο, συνειδητό αγώνα!

Είναι ελπιδοφόρο ότι το τελευταίο διάστημα σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος βρίσκεται στο πόδι. Πολύμορφες κινητοποιήσεις σωματείων, φορέων, μεμονωμένων καλλιτεχνών, φοιτητών, σπουδαστών καλλιτεχνικών σχολών πραγματοποιούνται κάθε μέρα σε όλη την Ελλάδα. Χιλιάδες εργαζόμενοι στην τέχνη και τον πολιτισμό συζητούν, οργανώνουν τη συλλογική δράση τους, συντονίζονται, παλεύουν. Ένας νέος αναζωογονητικός αέρας φυσά στο χώρο του πολιτισμού.

Η αναγκαιότητα οργάνωσης των καλλιτεχνικών κλάδων και ο συντονισμός τους απέναντι στην αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης, συνειδητοποιείται ολοένα και περισσότερο. Ακόμη πιο καθαρά εκδηλώνεται το κενό συνδικαλιστικής δράσης σε κλάδους και υποκλάδους, σε χώρους που με διαχρονική ευθύνη των κυβερνήσεων, η μαύρη εργασία αποτελεί τον κανόνα.

Οι συνέπειες της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης ταλανίζουν ακόμη το χώρο, ενώ οι μνήμες της είναι ακόμα νωπές. Η οδυνηρή εμπειρία για το ποιος τελικά πληρώνει το λογαριασμό είναι πολύ πρόσφατη.

Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο. Θα δοκιμαστεί η μαζικότητα, η μαχητικότητα, η ετοιμότητα, η πολιτική αντοχή του συλλογικού αγώνα. Κάθε καλλιτέχνης, κάθε εργαζόμενος στον πολιτισμό μπορεί, μέσα από τον αγώνα αυτό, να βγει ένα μπόι ψηλότερος. Η φωνή του να γίνει φωνή αμφισβήτησης όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά συνολικότερα του συστήματος της εκμετάλλευσης που πετά στο περιθώριο της εργασίας και της ζωής ολόκληρα τμήματα της πιο σπουδαίας παραγωγικής δύναμης, που είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος.

Αυτή η πλατειά συσπείρωση και συστράτευση στον αγώνα, η συμπόρευση των μισθωτών με τους αυτοαπασχολούμενους του κλάδου, που μέχρι σήμερα πέτυχε ο κόσμος του πολιτισμού, είναι η αρχή. Τώρα είναι ανάγκη να συνεχίσει και να κλιμακώσει την πάλη του, να προετοιμαστεί για τις πιο δύσκολες μέρες που έρχονται, να συντονιστεί μέσα από τη δράση και την τέχνη του, με τον αγώνα των υπόλοιπων εργαζόμενων που ζουν την ίδια βαρβαρότητα, μέχρι να απαλλαγούμε οριστικά από αυτή.

Η απανθρωπιά γεννά και την ανθρωπιά της πάλης για την κατάργηση της απανθρωπιάς

Την απελευθέρωση της τέχνης, της ανθρώπινης δημιουργικότητας γενικότερα, μπορεί να την φέρει μόνο η κοινωνία που έχει στο επίκεντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις ανάγκες του για συνεχή άνοδο του βιοτικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου. Ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός έχοντας ως στόχο τη διαμόρφωση του ολόπλευρου ανθρώπου δημιουργεί τους όρους για μια χωρίς προηγούμενο διάδοση της τέχνης και για μια τέτοια αναγνώριση της σημασίας της, που σε κανένα προηγούμενο κοινωνικό σύστημα δεν υπήρξε. Με την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας μπορεί να απαλλάξει την κοινωνία από τις κρίσεις, τη φτώχεια, την ανεργία, μπορεί να αντιστοιχίζει διαρκώς τον αριθμό των αποφοίτων της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης στις ολοένα και αυξανόμενες πολιτιστικές ανάγκες του λαού, έτσι που κανείς καλλιτέχνης να μην περισσεύει. Παλεύοντας για την κατάργηση όλων των ταξικών διαφορών, όχι μόνο των οικονομικών, αλλά και των πνευματικών καλλιεργεί σε όλα τα μέλη της κοινωνίας την αγάπη για την τέχνη και την ικανότητά τους να την κατανοούν και να την απολαμβάνουν.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Δικαίωμα στην εργασία, τη δημιουργία και τη ζωή για όλους τους εργαζόμενους στον πολιτισμό

Πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα αποκλειστικά στους δημιουργούς του καλλιτεχνικού έργου

Τέχνη για την πνευματική ανάπτυξη των πολλών και όχι για την κερδοφορία των λίγων