Αγία Πελαγία: "Κι όλα να αποζημιωθούν ένα δεν πληρώνεται, η ψυχική οδύνη"
Ζωή μέσα στις λάσπες, ανυπολόγιστες καταστροφές, και πολλά τα "γιατί"
Της Κορίνας Καφετζοπούλου
"Στην Αγία Πελαγία κι όλα να αποζημιωθούν ένα δεν πληρώνεται, η ψυχική οδύνη".
Αυτή τη φράση την είπαν πολλοί κάτοικοι στην περιοχή.
Όλοι βλέπουν το αντιπλημμυρικό που είχε συγκεντρώσει την οργή τους από κατασκευής κι έγινε ο υγρός τάφος δύο ανθρώπων. Αυτό δεν θα ξεχαστεί ποτέ….
Το αντιπλημμυρικό ούτε στο ελάχιστο δεν μπόρεσε να λειτουργήσει. Αυτοκίνητα, φερτά υλικά, καλάμια, έκαναν ανάχωμα και οι λάσπες και τα χώματα γύρισαν πίσω στα καταστήματα, τις πανσιόν και τα σπίτια.
Οι κάτοικοι είδαν να επαναλαμβάνεται ακόμα σε μεγαλύτερο μέγεθος η καταστροφή του 1994.
Στη Φωνή του Μαλεβιζίου είπαν ότι δεν θυμούνται πότε καθαρίστηκαν τα ρέματα για τελευταία φορά.
Υποστηρίζουν ότι αν είχαν καθαριστεί τα ρέματα ή τα καλάμια, ίσως η καταστροφή να είχε μικρότερο μέγεθος.
Ζητούν εξηγήσεις γιατί δεν λειτούργησε το 112. Γιατί δεν είχαν ενημέρωση από το κράτος που τους θυμάται σε πεντάλεπτες επισκέψεις υπουργικών κλιμακίων.
Θυμούνται κάτι δημόσιες δηλώσεις και ανέξοδες δεσμεύσεις για έργα υποδομών.
Η κα Έφη Τσαγκαράκη μετά την καταστροφή του 1994 είχε ενοικιάσει την περιούσια της και είχε φύγει. Το ίδιο σκέφτεται και σήμερα. Είναι οργισμένη για όλα αυτά τα έργα υποδομών που δεν γίνονται και ακόμα πιο δύσπιστοι για το αύριο.
Το αύριο απασχολεί και τον κ. Βασίλη Χρυσοφάκη. Μέχρι πριν λίγες ώρες δεν μπορούσε να ανοίξει τα ρολά του καταστήματος του, για να δει την καταστροφή. Όταν το κατάφερε είδε ότι είναι ολοκληρωτική.
Το ερώτημα που τον βασανίζει, όπως κι όλους, είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα για το δικό τους αύριο και της περιοχής.
Στα πόδια τους θα σταθούν ξανά, θα προσπαθήσουν τουλάχιστον αφού είναι ζωντανοί. Η Αγία Πελαγία όμως σε κάθε έντονο καιρικό φαινόμενο ή θεομηνία είναι εκτεθειμένη.
Η κυρία Ειρήνη μπροστά από το κατάστημα της κόρης της προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ του Σαββάτου. «Η ψυχική μας οδύνη δεν αποζημιώνεται ψελλίζει ξανά και ξανά». Σχεδόν από το χέρι μας τράβηξε για να μας βάλει μέσα στο σπίτι της. «Πώς έφυγε το ψυγείο από τη θέση του μπορείτε να μου πείτε;», ρωτάει χωρίς να περιμένει να πάρει καμία απάντηση. Τα ερωτήματα είναι πολλά που θέλει να απαντηθούν. Ίσως αυτή να είναι η μόνη της δικαίωση.
Μας οδηγεί στη λασπωμένη κρεβατοκάμαρα που έχει μια ξεχαρβαλωμένη πλέον ντουλάπα.
«Δεν μας έμεινε ρούχο, τίποτα…»
Η ίδια όλα τα κατάστιχα τα ρίχνει το αντιπλημμυρικό.
Θυμήθηκε την καταστροφή του 1994. Τότε το νερό έφτανε μέχρι τον αστράγαλό της. Τώρα μέχρι τον ώμο της.
« Το όμορφο έργο που μας κάνανε έφραξε και γύρισε όλα τα νερά πίσω. Τόσο νερό από πού θα φύγει; Το 1994 έφυγε όλο το νερό στη θάλασσα τώρα γύρισε πίσω».
Η περιοχή αντιμετωπίζει επιπλέον προβλήματα υδροδότησης και ηλεκτροδότησης.
