Νίκος Ζυγούρης: Οσα έζησα στην Τουρκία- Συγκλονίζουν οι περιγραφές του διασώστη

Petite Perle 300×250

«Θα έφευγες ξανά για την Τουρκία», είναι η ερώτηση. «Αυτή την στιγμή», είναι η απάντηση.
Ο Νίκος Ζυγούρης επέστρεψε από την Τουρκία με την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης και μετά από λίγες ώρες ξεκούρασης, έχοντας τα παιδιά του αγκαλιά, αναρωτιέται μιλώντας στα gegonota.news πως θα διαχειριστεί τόσο πόνο.

Ο άνθρωπος που έχει συμμετάσχει σε πολλές ανθρωπιστικές αποστολές σε ολο τον κόσμο , που γνωρίζει τι θα πει καταστροφή, κομπιάζει όταν μιλάει για όσα έζησε στην Τουρκία. Συγκλονιστικότερη στιγμή της ζωής του όλης, είναι εκείνη που από τα συντρίμμια ανέσυραν με την ομάδα του ζωντανό ένα 5χρονο κοριτσάκι το περασμένο Σάββατο. «Το ήξερα πως εκεί ακριβώς υπήρχε ζωή, το γνώριζα από ένστικτο. Μόλις είδα το πρόσωπό της, περίμενα να μπει στο ασθενοφόρο για να δω αν ονειρεύομαι. Εκείνη η μικρή μαχήτρια είχε ίδιο πρόσωπο με την δική μου κόρη. Κλονίστηκα δυο φορές γιατί η μητέρα της δεν τα κατάφερε. Εάν όμως ήταν σήμερα να ξαναφύγω, θα ζητούσα λίγη ώρα μόνο με την γυναίκα και τα παιδιά μου και δεν θα το σκεφτόμουνα λεπτό», λέει ο ίδιος.
Οι «εικόνες» ξεκινούν από την ώρα που έφτασε στην Κωνσταντινούπολη.
«Η Πολιτική Προστασία της Τουρκίας μας μεταφέρει στα Άδανα , αλλά έπρεπε να φύγουν πολλές ομάδες με πτήσεις για να μοιραστούν σε πολλές περιοχές. Για να μην καθυστερούμε αποφασίζουμε να φύγουμε με λεωφορείο και για να φτάσουμε στο Adiyaman. Για 280 χιλιόμετρα δρόμο κάναμε 8 ώρες και οι ουρές των αυτοκινήτων που εγκατέλειπαν τις σεισμόπληκτες περιοχές ηταν από την Αθήνα μέχρι τη Λαμία . Η γη ήταν σκισμένη παντού, πηγαίναμε από παράδρομους. Φτάσαμε πολύ αργά το βράδυ και περίμενα να δω καταστροφή μεγάλη, αλλά όχι, αυτό που είδα δεν περιγράφεται με λόγια, λέξεις, ούτε καν με εικόνες. Σμπαράλια κτίρια και άνθρωποι. Φωτισμός πουθενά , θερμοκρασία στους -15 και ο κόσμος στους δρόμους . Το πρώτο φως της ημέρας ηταν η «Αποκάλυψη». Κανένα εφέ και κανένας σκηνοθέτης στον κόσμο δεν μπορεί να περιγράψει και να αποτυπώσει τόση καταστροφή. Το μόνο όρθιο κτίριο σε όλη αυτή την ισοπέδωση ήταν της νομαρχίας και διαπιστώσαμε αμέσως το πρωϊ πως σε εκείνη την περιοχή που ζουσαν Τούρκοι, Κούρδοι και Σύριοι , δεν είχαν μετακινηθεί πολλά διασωστικά συνεργεία. Σαστίσαμε. Δεν ξέραμε από πού θα αρχίσουμε. Μαζί μας είχαμε και ένα βέλγικο λυκόσκυλο από την Σάμο, δεξί μας χέρι . Με το πρώτο φως οι μπουλντόζες άρχισαν να ανοίγουν λαγούμια και ξεκίνησαν οι επιθεωρήσεις με θερμοκάμερες. Μόλις υπήρχαν ενδείξεις για ζωή , μας καλούσε αμέσως η Πολιτική Προστασία της Τουρκίας που είχε τον πρώτο λόγο. Συγγενείς και γείτονες, όλοι μαζεμένοι γύρω από τα συντρίμμια. Θέλανε είτε ένα σήμα ζωής, είτε να πάρουν τους νεκρούς τους για να τους κηδέψουν», αναφέρει.
Ζωντανές δυο γυναίκες – Εζησαν με ζάχαρη και κρεμμύδι
Ο Νίκος Ζυγούρης περιγράφει πως βρέθηκαν από την ομάδα δυο νεαρές γυναίκες ζωντανές  Οι χειριστές των μηχανημάτων σήκωναν με «χειρουργικές κινήσεις τις πλάκες και μπροστά μπαίναμε εμείς για να εξετάσουμε τα λαγούμια. Σε ένα σπίτι, που χρειάστηκαν πολλές ώρες για να εντοπιστεί κάτω από τα χαλάσματα, η κάμερα εντόπισε ζωή και ξεκίνησε ο αγώνας μας, μέσα σε ένα άνοιγμα 60 εκατοστών. Εκείνη την ώρα τρανταζόμασταν και από μετασεισμό 4,6 ρίχτερ. Δεν θα ξεχάσω και την καταπληκτική δουλειά που κάνανε οι Τούρκοι ανθρακωρύχοι και ο στρατός. Βγήκαν ζωντανές δύο γυναίκες και μέχρι να τις παραλάβει το φορείο, μας είπανε πως έπιναν νερό από τους τοίχους και τράφηκαν με ζάχαρη και ένα κρεμμύδι. Βγήκανε ζωντανές, το ήξερα πως ηταν ζωντανές και τις βγάλαμε με ακόμα 4 συνεργεία. Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ την αγάπη του κόσμου , την φροντίδα τους, το νοιάξιμο που μας έδειξαν. Οι άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα θέλανε να μην στερηθούμε εμεις τίποτα, είπε.

Στη γη του σεισμού υπάρχουν μόνο άνθρωποι
Στη γη του σεισμού δεν υπάρχουν σύνορα, σημαίες, θρησκείες , μόνο πόνος. Ο διασώστης Νίκος Ζυγούρης συνεχίζει να μιλά γι΄αυτούς τους ανθρώπους που περίμεναν ένα σήμα ζωής από τους δικούς τους.
«Ένας Κούρδος 75 χρονών με πλησιάζει, με αγκαλιάζει και θέλει να μου φιλήσει το χέρι .Ο συνάδελφος από την Κομοτηνή που μιλάει την τουρκική γλώσσα, μέλος της δική μας ομάδας , μου ζητάει να απλώσω το χέρι μου . Όχι, δεν γίνεται ένας πονεμένος άνθρωπος σε αυτή την ηλικία να φιλάει τα δικά μας χέρια . Ο σεβασμός στο πρόσωπό του δεν μου το επέτρεψε. Είχε προηγηθεί η διάσωση της 5χρονης μέσα από τα χαλάσματα, αλλά το δικό μου μυαλό ήταν κολλημένο στη μάνα της μικρής που δεν τα κατάφερε. Πάντα στο μυαλό ενός διασώστη υπάρχει ένα αν…

Εδώ είναι το σπίτι σου
Η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης παίρνει σήμα να αποχωρήσει και στο αεροδρόμιο τους αποχαιρετά τουρκική αποστολή.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτόν τον αποχαιρετισμό. Ενας Τούρκος από τις ειδικές δυνάμεις με πλησιάζει, με αγκαλιάζει, μου δίνει την σημαία του και παίρνει την δική μου. Βγάζει το σήμα με το όνομά του και μου το δίνει: «Εδώ έχεις ένα σπίτι, μόνο φίλους και αγάπη για σένα. Είμαστε εδώ και θα σε περιμένουμε ξανά γιατί είμαστε οικογένεια» μου ειπε.
«Από όπου περνούσαμε , μας χειροκροτούσανε, ζητούσαν να μας αγκαλιάσουν. Ηταν αυτές οι λίγες ημέρες , οι μέρες οι κρίσιμες, ένας πόλεμος για να σωθούν οικογένειες και παιδιά, Οι δικές μας οικογένειες και τα δικά μας παιδιά», κατέληξε.

Πηγή: gegonotanews.gr

Ροή ειδήσεων - ΡΟΗ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ