Τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων κι όσα μας πήραν φεύγοντας

Μια ανάσα μας χωρίζει από τα φετινά Χριστούγεννα κι ένας κόσμος ολόκληρος από τα αγαπημένα μας.

Της Μαρίας Καλλέργη 

Εκείνα των παιδικών μας χρόνων που δεν είχαν μόνο όνειρα και ξενοιασιά, είχαν και έθιμα – άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο – αγαπημένα, είχαν και τους ανθρώπους μας.

Εκείνα τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων είχαν προϋπολογισμό. Τι θα παίρναμε από τα κάλαντα και τις καλές χέρες και που θα τα ξοδεύαμε.

Είχαν ήχους. Τα ευχάριστα μουρμουρίσματα από τα κάλαντα, τις χαρούμενες ευχές για τα "χρόνια πολλά" αλλά και τα δυσάρεστα μουγκρίσματα των χοίρων όταν οδηγούνταν στη σφαγή.

Είχαν μυρωδιές, από το τζάκι και τα μυρωδάτα κλαδιά που "κάπνιζαν" απάκια και λουκάνικα. Τις μυρωδιές από κουραμπιέδες, μελομακάρονα και κουραμπιέδες.

Είχαν συναισθήματα. Του φόβου για τους καλικάντζαρους, της χαράς για όσα ωραία γίνονταν.

Είχαν όνειρο, ποίηση και προσμονή. Μα κυρίως είχαν τους ανθρώπους μας, αυτούς που εμπιστευόμαστε με τα μάτια και νοιώθαμε να αγγίζουν την ψυχή μας αλλά τώρα δεν είναι πια εδώ.

Μάλλον φέτος θα δυσκολευτούμε να τα βρούμε φέτος όλα αυτά, κι όχι μόνον γιατί μεγαλώσαμε. Αλλά ποιός ξέρει; Δε λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;