Παρουσίαση βιβλίου ΜΕ ΘΕΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ της Μαρίας Στυλιανάκη-Μαρινάκη

ΦΩΝΗ ΜΑΛΕΒΙΖΙΟΥ 09/03/2024 12:41

Οι εκδόσεις 24γράμματα σάς προσκαλούν στο Πολύκεντρο Δήμου Ηρακλείου στην
Ανδρόγεω 4 το Σάββατο 9 Μαρτίου στις 19.00, στην παρουσίαση του βιβλίου της Μαρίας Στυλιανάκη-Μαρινάκη
ΜΕ ΘΕΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ στο Πολύκεντρο Δήμου Ηρακλείου
Συντονισμός-Παρουσίαση: Στέλιος Ζερβός, Δημοσιογράφος
Ομιλητής: Νίκος Ψιλάκης, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας
Την εκδήλωση θα πλαισιώσει μουσικά ο Μάνος Αντωναίος – βιολί.

Δείτε μερικές σκέψεις και ένα μικρό απόσπασμα όπως μας τις εξομολογείται η Μαρία Στυλιανάκη:

(Και αν στο τέλος έρχεται ο θάνατος, η ζωή έρχεται πάντα πρώτη).

Δεν ξέρω τι με πιάνει και θέλω και εδώ να μοιραστώ μαζί σας, έστω και εν συντομία ,σκέψεις μου δύσκολες σαν τις παραπάνω, που ίσως να διακόπτουν τη ροή της αφήγησης. Δεν μπορώ όμως να το αποφύγω.

Ούτε το θέλω. Μιλώντας σας για τον εαυτό μου, ανοίγοντάς μπροστά στα μάτια σας διάπλατα τα παραθύρια της ψυχής μου ,επιθυμώ να δείτε και εκείνα τα βαθύτερα αποκρυσταλλώματα που σχηματίστηκαν μέσα μου, στην προσπάθειά μου να μετατρέψω τα βιώματά μου σε μαθητεία και νόημα.

Γιατί η ζωή του καθενός μας είναι και μαθητεία. Δεν είμαστε απλώς βιολογία.

Ούτε μόνο μνήμη.

Ούτε μόνο ελπίδα για το αύριο. Είμαστε η διαρκής επεξεργασία της ζωής μας .

Είμαστε η εικόνα που θέλει να γίνει ομοίωση.

Ένα μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου,

με θέα την ψυχή μου ,

παρουσιάζεται σήμερα στο πολύκεντρο του

δήμου ηρακλείου.

Θα χαρώ πολύ να μοιραστώ τη σημερινή μέρα μαζί σας

Μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου: Με θέα την ψυχή μου.

Μία αίσθηση παραδείσου μου έδιναν τα καλοκαίρια και ο θερισμός.

Όλο το χωριό τότε βρισκόταν σε αναστάτωση. Ήταν παράξενες εποχές, οι άνθρωποι καλοί- κακοί ,ήταν πολύ δεμένοι μεταξύ τους και ο αγώνας για επιβίωση τους είχε κάνει να αναπτύξουν ένα υψηλότατο αίσθημα αλληλεγγύης.

Κανείς δεν θέριζε μόνος του το χωράφι με τα σπαρτά του αλλά τον βοηθούσαν όλοι" καερέτι" το λέγανε ,έκαναν καερέτι ο γείς τ' αλλού και τελειώνανε τσι δουλειές τους, και μόλις τελείωναν με το ένα χωράφι ,περνούσαν κατευθείαν στο επόμενο,

Πάλι όλοι μαζί.

Τι όμορφες μέρες!

Μια άλλη θάλασσα ,εξίσου όμως κυματιστή, ήταν το ώριμο ,μαλαματένιο σιτάρι.

Τι όμορφα που ηχούσαν τα τραγούδια των γυναικών που με τα δρεπάνια στο χέρι προχωρούσαν σε μία σειρά, άρπαζαν μια αγκαλιά στάχυα και τα έκοβαν σβέλτα.

Ο καυτός από την καλοκαιρινή λαύρα αέρας είχε την πιο ανθρώπινη μυρωδιά που έχω ποτέ αισθανθεί – πιο ανθρώπινη ακόμα και από τη μυρωδιά των ανθρώπων .

Και τα τζιτζίκια πάνω στα μοναχικά δέντρα να μη σταματάνε ούτε αργά τη νύχτα…