Άρθρο του εκπαιδευτικού στο 1ο Δημοτικό Γαζίου Γιώργου Ξημέρη
Ο Γιώργος Ξημέρης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Γαζίου. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Καταπίνοντας αστέρια τις κρίσιμες ώρες, από τις εκδόσεις Θράκα.
Αρθρογραφεί μέσα από ένα κείμενο του, το οποίο αποκρίνεται στην αξιολόγηση των σχολείων και το γενικότερο κλίμα αντιμετώπισης των εκπαιδευτικών από τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού. Με αυτό τον τρόπο θέλει το άναμμα της σπίθα για να ξεκινήσει μία δημόσια συζήτηση και επικοινωνία ανάμεσα σε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του:
«Οι δάσκαλοι είναι τεμπέληδες και δεν θέλουν να αναλάβουν τα επιπρόσθετα γραφειοκρατικά καθήκοντα της αξιολόγησης».
«Οι δάσκαλοι είναι όλοι ακατάλληλοι χασομέρηδες και δεν θέλουν να βγουν τα εγκλήματα τους στη φόρα».
«Οι δάσκαλοι παραπονιούνται χρόνια για την κατάσταση στη παιδεία, αλλά τώρα αρνούνται να συμμετάσχουν στην προσπάθεια βελτίωσής της».
Άλλος ένας γύρος στοχοποίησης των δασκάλων. Όχι ένας εναντίον ενός, αλλά μαζικού γκανγκμπανισμού. Ξέρετε… Αυτό που ολόκληρες συμμορίες στήνουν ενέδρα σε έναν έντιμο μαχητή.
Αν και στη χρήση των μεταφορών ελλοχεύει ο κίνδυνος αποπροσανατολισμού και νοηματικής εκτροπής της συζήτησης, πολλές φορές, όταν είναι εύστοχες μπορούν να διασαφηνίσουν αρκετά ζητήματα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι ο ίδιος ο υιός του Θεού, επέλεξε να διδάξει με παραβολές.
Η εκπαίδευση σε αυτή τη χώρα αν ήταν πολυκατοικία θα είχε τα εξής προβλήματα, ελλιπή χρηματοδότηση από τον ιδιοκτήτη, σωλήνες που στάζουν και έχουν γεμίσει μούχλα οι τοίχοι. Παλαιωμένες ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις, μεντεσέδες που τρίζουν όπως τα δόντια νηστικής ύαινας, σχεδόν ανύπαρκτη ηχομόνωση, σοβάδες του πέφτουν από παντού γεμίζοντας την ατμόσφαιρα στους διαδρόμους με ασβεστόσκονη, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το συρματόσχοινο του ανελκυστήρα είναι σχεδόν κομμένο, χωρίς να το γνωρίζει κανείς. Οι ένοικοι λοιπόν, ζουν υπό τον πανταχού παρόντα κίνδυνο σωματικής και ψυχολογικής βλάβης, αλλά ο ιδιοκτήτης αποφασίζει ότι αυτό που χρειάζεται το κτήριο είναι κάποιες πινακίδες στις σκάλες -οι οποίες δεν φωτίζονται μάλιστα το βράδυ- που καλούν τους ενοίκους να καθαρίσουν τα δωμάτιά τους προκειμένου να αποφευχθούν υγειονομικές απειλές. Ο ιδιοκτήτης προσπαθεί να εξηγήσει στους ενοίκους ότι η κατάσταση στην πολυκατοικία έχει φτάσει στο απροχώρητο και θα πρέπει τα πράγματα να αλλάξουν. Για να έχει όμως σωστή εικόνα της κατάστασης και των προβλημάτων του κτηρίου πρέπει πρώτα εκείνοι να αποδεχθούν ότι έχουν όλοι ανεξαιρέτως βρώμικα δωμάτια και είναι κίνδυνος για τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους -αν όχι για ολόκληρη της κοινωνία της γειτονιάς. Θα πρέπει επιτέλους να καθαρίσουν τα δωμάτια τους και να καταγγείλουν εκείνους που έχουν λίγη σκόνη ανάμεσα στις τάβλες του κρεβατιού.
Οι ένοικοι, οι οποίοι όλο αυτόν τον καιρό κάνουν ότι καλύτερο μπορούν υπό τις αντίξοες συνθήκες, επισημαίνουν στον ιδιοκτήτη ότι οι πινακίδες είναι τελείως άχρηστες και δεν αντιμετωπίζουν κανένα από τα προβλήματα που πραγματικά υπάρχουν. Ο ιδιοκτήτης απαντά ότι για να γίνει σωστή καταγραφή των προβλημάτων πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι τις ευθύνες τους, αφού κατά πάσα πιθανότητα, οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει τα περισσότερα από αυτά. Όλα εδώ που τα λέμε, αφού εκείνος δεν έχει κανένα συμφέρον από μία πολυκατοικία γεμάτη προβλήματα. Οι ένοικοι αντιπροτείνουν το εξής: να ενστερνιστούν την τελείως παράλογη επιταγή του για αυτοαξιολόγηση ενός συστήματος που είναι καταδικασμένο να αξιολογηθεί κάκιστα, εφόσον εκείνος προσπαθήσει να επισκευάσει τους σοφάδες που πέφτουν. Ο ιδιοκτήτης αποκρίνεται πως δεν έχει ακούσει μεγαλύτερο παραλογισμό στη ζωή του.
Για να μην παρατραβήξουμε την μεταφορά γιατί σίγουρα δεν έχουμε το ταλέντο του Ιησού στην διδασκαλία σταματάμε εδώ και στρεφόμαστε στην πραγματικότητα.
Οι δάσκαλοι φταίνε όταν ένα παιδί που βρίσκεται στο απόγειο της ενεργητικότητας και της ζωηράδας του, πέσει και σπάσει το γόνατο του. Εκείνοι φταίνε και πρέπει να πάνε φυλακή. Τι να έκαναν δηλαδή; Να απαγόρευαν στο παιδί να τρέχει; Ναι; Εντάξει λοιπόν.
Οι δάσκαλοι φταίνε όταν ένα παιδί διαμαρτύρεται και με το δίκιο του μάλιστα επειδή δεν μπορεί να παίξει στην αυλή, για να ξεσκάσει από τα Μαθηματικά και τη Φυσική. Τι είναι εδώ σχολείο ή φυλακή;
«Δε ντρέπεστε λίγο ρε δάσκαλοι»;
«Δηλαδή τι θέλετε να τρέχει ή να μην τρέχει»;
«Δε θα σας πούμε εμείς πως πρέπει να κάνετε τη δουλειά σας. Για αυτό πληρώνεστε, όχι για να κάθεστε όλο το καλοκαίρι».
«Ο Γιάννης έχει πολλά μαθήματα, είναι δυνατόν να νομίζετε ότι έτσι θα μάθει»;
«Η Ιωάννα έχει πολύ λίγες ασκήσεις, πως θα μάθει έτσι»;
Μα γιατί ποτέ κανείς δεν κάνει τις ίδιες ερωτήσεις σε ένα γιατρό ή σε ένα μηχανικό; Γιατρέ νομίζω ότι αυτό το φάρμακο δεν είναι καλό. Το σχήμα του χαπιού είναι περίεργο, μήπως να το ξανασκεφτείτε; Μα μηχανικέ μου, μήπως τόσα σίδερα δεν είναι απαραίτητα; Τόσο μπετό πλήρωσα, τι τα θες τόσα σίδερα στις κολώνες;
Τα παιδιά είναι ζωηρά και αρνούνται να παρακολουθήσουν το μάθημα. Σίγουρα φταίει η προσέγγιση του δασκάλου.
Τα παιδιά είναι ήσυχα και επικρατεί αυστηρότητα μέσα στη τάξη. Ο δάσκαλος είναι άγριος και αντιπαιδαγωγικός.
Υπάρχει μία τόσο μεγάλη μνησικακία που ίσως να είναι πλέον καθαρή εχθρότητα, απέναντι στους δασκάλους. Για όλα φταίνε εκείνοι και η αιώνια τεμπελιά και κοπροσκυλιά τους.
Δεν πέρασε από το μυαλό κανενός ότι ο δάσκαλος έχει ώρες δουλειά στο σπίτι για να φτιάξει υλικό, επειδή τα εγχειρίδια είναι παλαιωμένα. Πρέπει να πάει να αγοράσει υλικά για τα πειράματα της Φυσικής με δικά του έξοδα γιατί δεν τα προσφέρει αυτά το υπουργείο. Το ίδιο υπουργείο που ξαφνικά έχασε το ύπνο του από το ενδιαφέρον για την εκπαίδευση και το μέλλον των παιδιών. Δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι οι δάσκαλοι κοιμούνται στις παραλίες όταν τους στέλνουν σε σχολεία της Μυκόνου και της Πάρου, γιατί δεν μπορούν να βρουν σπίτι. Δε σκέφτηκε κανείς ότι οι δάσκαλοι δεν ξέρουν του χρόνου σε ποια πόλη θα είναι. Δε σκέφτηκε κανείς ότι τα σχολεία έχουν ελλιπή εξοπλισμό και οι δάσκαλοι φέρνουν δικούς τους τους υπολογιστές, φέρνουμε δικές μας τηλεοράσεις για να δείξουμε στα παιδιά υλικό. Φέρνουμε τα δικά μας βιβλία για να δώσουμε στα παιδιά που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν.
«Αυτό πρέπει να κάνετε. Είναι η δουλειά σας, είπε ένας μαθητής μου». Του επισήμανα πως αυτό που επιδεικνύει ονομάζεται αχαριστία. Έχασα τη ψυχραιμία μου, μπροστά στην πύρινη αγένεια του. Σίγουρα θα μου κάνουν μήνυση και θα πάω φυλακή.
Υπάρχουν αρκετοί ανεπαρκείς δάσκαλοι. Όπως υπάρχουν επίσης αρκετοί ανεπαρκείς γιατροί και μηχανικοί και λογιστές. Αλλά οι εξαιρετικοί δάσκαλοι είναι μακράν εξαιρετικότεροι των εξαιρετικών γιατρών, μηχανικών και λογιστών, γιατί δίνουν τα λεφτά τους, το ελεύθερο χρόνο τους, τη ζωτικότητα τους, την ψυχή τους για τα παιδιά.
Το σχολείο δεν είναι επιχείρηση να μετρήσεις πόσο τζίρο κάνει. Αλλιώς θα πρέπει να κρίνουμε και τα νοσοκομεία ανάλογα με τον αριθμό των νεκρών ασθενών. Το νοσοκομείο με τις χειρότερες περιπτώσεις, τις πιο βαριές, θα φανεί το χειρότερο, ενώ στην πραγματικότητα καταβάλλει την μεγαλύτερη προσπάθεια. Η πλαστική κλινική που ασχολείται μόνο με την βελτίωση της γωνίας των ζυγωματικών, θα φανεί ως η αποδοτικότερη μονάδα παροχής ιατρικής περίθαλψης.
Το πρόβλημα με την αξιολόγηση είναι ότι έρχεται σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους που περνάει η εκπαίδευση και έρχεται να αξιολογήσει ένα ήδη πάσχον σύστημα, το οποίο είναι καταδικασμένο να αξιολογηθεί αρνητικά και για άλλη μία φορά θα φταίνε μόνο οι δάσκαλοι.
