Αναστέλλεται για ένα χρόνο η λειτουργία του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βουτών

Είναι μια είδηση αυτή. Από εκείνες που δεν έπαιξαν στα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Αναστέλλεται – λέει – για ένα χρόνο η λειτουργία του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βουτών. Ο αριθμός των μαθητών του σχολείου βλέπετε είναι πολύ μικρότερος από τον ελάχιστο αριθμό που προβλέπει ο νόμος για τη λειτουργία ενός σχολείου. Έτσι η αρμόδια υπηρεσία είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει στην εφαρμογή του νόμου. 

Η κοινωνία των Βουτών αντιδρά. Η τοπική κοινότητα, ο πολιτιστικός σύλλογος, η ενορία και όλοι οι κάτοικοι λυπούνται πολύ γι' αυτή τη δυσμενή εξέλιξη.

Στενοχωριούμαι κι εγώ. Απ΄ αυτό το σχολείο ξεκίνησα την πορεία μου. Γεμάτος από ωραίες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας, δεν θέλω το σχολείο μου να έχει την τύχη άλλων σχολείων της ενδοχώρας της Κρήτης, που έπεσαν θύματα της αστυφιλίας και της ερήμωσης. Οι Βούτες άλλωστε δεν είναι ένα οποιοδήποτε χωριό. Προάστιο του Ηρακλείου είναι. Έδρα του Πανεπιστημίου, του ΙΤΕ, του ΠΑΓΝΗ. Μοιάζει οξύμωρο συνεπώς το δυσμενές αυτό γεγονός. Λογικά θα έπρεπε να ανοίγουν σχολεία εκεί, αντί να κλείνουν. Κι όμως! 

Οι Βούτες επίσης είναι ιστορικό χωριό. Είναι το μοναδικό χωριό της χώρας που αντιστάθηκε γενναία στη χούντα των συνταγματαρχών, ψηφίζοντας ΟΧΙ και στα δύο δημοψηφίσματα. Στις αίθουσες εκείνου του σχολείου πραγματοποιήθηκαν οι ιστορικές αυτές ψηφοφορίες. Ίσως αυτός ο λόγος να είναι και ο πιο σημαντικός, που επιβάλλει την υποχρέωση της δημοκρατικής μας πολιτείας, να αναζητήσει λύσεις προς την αναζωογόνηση του σχολείου αντί του κλεισίματος. Η εκπαίδευση άλλωστε δεν είναι μόνο γλώσσα, μαθηματικά, ιστορία κ.α. μαθήματα. Είναι και η δημοκρατία. Και το σχολειό αυτό μπορεί να θεωρηθεί και ως ο ναός της. Μπορεί ή και πρέπει να θεωρηθεί ως μνημείο δημοκρατίας, ικανό να μπάσει τους μικρούς μαθητές όλου του νομού Ηρακλείου στη λογική της ελευθερίας και της αντίστασης σε κάθε μορφή καταπίεσης. Πρέπει όμως να λειτουργεί. Οι κάτοικοι των Βουτών είναι πραγματικοί δημοκράτες αλλά και σεμνοί άνθρωποι. Εκδήλωσαν τότε τα δημοκρατικά τους αισθήματα, έγιναν παράδειγμα αντίστασης στην καταπίεση, έγραψαν μια ιστορική σελίδα που ξεπέρασε κατά πολύ τα στενά όρια της κοινότητάς τους, αλλά δεν ζήτησαν δάφνες. Αντί να επιβραβεύονται φαίνεται να τιμωρούνται! 

Ο κάθε καλοπροαίρετος πολίτης που μαθαίνει αυτό το γεγονός μπορεί να διερωτάται. Καλά, τόσους λίγους μαθητές διαθέτουν οι Βούτες; Οι σημερινοί κάτοικοι του χωριού δεν μπορούν να συντηρήσουν τη λειτουργία του σχολείου τους; Μπορούν είναι η απάντηση. Το χωριό διαθέτει ικανό αριθμό μαθητών για να λειτουργήσει το σχολειό έστω και διθέσιο, όπως από πολύ παλιά. Ο κάθε γονιός όμως επιδιώκει το καλύτερο για τα παιδιά του. Είχε λοιπόν να διαλέξει ανάμεσα στο ιστορικό μεν αλλά μονοθέσιο σχολειό του χωριού και στο πολυθέσιο 2ο δημοτικό που ιδρύθηκε στο ΠΑΓΝΗ, προκειμένου να στεγάσει τα παιδιά των εργαζομένων του νοσοκομείου.

Διάλεξε επομένως το 2ο. Την ίδια επιλογή έκαμαν κι άλλοι γονείς πέραν των εργαζομένων του ΠΑΓΝΗ. Στην πάροδο του χρόνου το σχολείο αυτό επεκτάθηκε τόσο που σήμερα είναι υπεράριθμο. Έτσι έχουμε το οξύμωρο στο μεν ένα σχολείο (2ο) οι μαθητές να στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλον στο δε άλλο (1ο) να αδρανοποιούνται υπάρχουσες υποδομές τόσο σε αίθουσες όσο και σε περιβάλλοντα χώρο. Δεν είμαι εκπαιδευτικός, αλλά φαντάζομαι πως αυτή η κατάσταση δεν είναι η καταλληλότερη για τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Αν οι γονείς είχαν τη δυνατότητα να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο ισότιμα σχολεία (πολυθέσια και τα δύο), τότε είμαι σίγουρος πως θα μοίραζαν τα παιδιά τους. Ο χώρος άλλωστε του 1ου σχολείου είναι απείρως καλύτερος από τον άλλο του 2ου, η δε απόσταση των δύο σχολείων είναι πολύ μικρή. Έτσι θα υπηρετούσαν τις ανάγκες των παιδιών και θα διευκόλυναν αφάνταστα τους δασκάλους (προτιμώ πολύ τη λέξη "δάσκαλος" από "εκπαιδευτικός").  

Η σωστή εκπαιδευτική πολιτική συνεπώς στην προκειμένη περίπτωση θα επεδίωκε την αποσυμφόρηση του 2ου σχολείου, την πλήρη αξιοποίηση των υπαρχουσών υποδομών του 1ου και τη δημιουργία καινούργιων στο βαθμό της αναγκαιότητας και της προοπτικής (υπάρχει άπλετος χώρος). Σχετικές προσπάθειες της τοπικής κοινότητας προς αυτήν την κατεύθυνση έπεσαν στο κενό, ο δε Δήμος Ηρακλείου δεν δείχνει μέχρι στιγμής την απαιτούμενη ευαισθησία. Ελπίζω ν΄ αλλάξει στάση. Έτσι φτάσαμε δυστυχώς στην εύκολη μεν, εντελώς άστοχη όμως λύση, της διακοπής λειτουργίας του 1ου. Η επίκληση του νόμου είναι κατανοητή για τους υπηρεσιακούς, όχι όμως για τους πολιτικούς (κυβέρνηση και δήμο). Για τους δεύτερους η επίκληση του νόμου είναι δικαιολογία.  

Οι κάτοικοι των Βουτών θα κάμουν ό,τι χρειάζεται. Δεν επιλέγουν προς το παρόν τη συνήθη μέθοδο ακτιβίστικου τύπου αντιδράσεων αλλά την άλλη της συνεννόησης και συνεργασίας προς όφελος πριν όλ' όλα των παιδιών και της καλώς νοούμενης εκπαιδευτικής διαδικασίας στα πλαίσια μιας δημοκρατικής πολιτείας.

Περιμένουν όμως και την ανάλογη ανταπόκριση της υπεύθυνης πολιτείας.   

από τον κ. Κώστα Καμπιτάκη

πηγή: www.efsyn.gr

* Ο Κώστας Καμπιτάκης είναι πρώην δημοτικός σύμβουλος Ηρακλείου