Χουστουλάκη Νατάσα: Γιατί οι γυναίκες του Δήμου μας να στηρίξουν Λαϊκή Συσπείρωση Μαλεβιζίου

Την ώρα που ο λαός μας παλεύει «να μαζέψει τα κομμάτια» του από τις φονικές πυρκαγιές και πλημμύρες, χωρίς καμία στήριξη από την κυβέρνηση και με μόνο όπλο την αλληλεγγύη του, η Κυβέρνηση έφερε για ψήφιση στη Βουλή ένα νέο νομοσχέδιο – έκτρωμα. Ανάμεσα σε άλλα προβλέπεται δουλειά 13 ώρες τη μέρα, όπως και όπου θέλει η εργοδοσία, συμβάσεις εργασίας μηδενικών ή ελάχιστων ωρών με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην ξέρουν αν, πότε και πόσες ώρες θα δουλέψουν, νέα απελευθέρωση απολύσεων, ποινικοποίηση της απεργίας.

Αλήθεια, αυτά τα μέτρα ποιανού τα προβλήματα θα λύσουν;

Ποιανού τις ανάγκες θα ικανοποιήσουν;

Η ζωή των εργαζομένων και ιδιαίτερα των γυναικών είναι ήδη λάστιχο. Καθημερινά παλεύουμε να επιβιώσουμε μέσα σε μια εργασιακή ζούγκλα προσπαθώντας παράλληλα να ανταποκριθούμε σε έναν ατελείωτο κατάλογο οικογενειακών και κοινωνικών υποχρεώσεων.

Όμως, οι συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν έρχονται σε πλήρη αντίφαση με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας του 21^ου αιώνα, η οποία μπορεί να μας εξασφαλίσει μόνιμη, σταθερή και με λιγότερες ώρες εργασία, περισσότερο ελεύθερο χρόνο που θα τον αξιοποιούμε δημιουργικά για εμάς, τις οικογένειες μας, για να αναπτύξουμε κοινωνική δράση.

Η αντίφαση αυτή δεν είναι τυχαία, έχει εξήγηση και είναι πολύ απλή. Δεν γίνεται να εξυπηρετούνται ταυτόχρονα και τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων και των εκμεταλλευτών. Πως οι τελευταίοι θα βγάλουν περισσότερα κέρδη αν δεν μας ξεζουμίσουν; Και οι κυβερνήσεις σε αυτό το σύστημα έχουν αποδείξει διαχρονικά με ποιανού το μέρος είναι και οι νόμοι που ψηφίζουν ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετούν.

Με ποιανού το μέρος είναι έχουν αποδείξει και οι Περιφέρειες και οι Δήμοι, που αποτελούν το μακρύ τους χέρι, αυτό που φτάνει πιο βαθιά στην τσέπη μας, αλλά και στη συνείδηση μας. Εξαίρεση δεν αποτελεί ούτε η δική μας Δημοτική Αρχή, η οποία αποτελείται από στελέχη και υποστηρικτές των κομμάτων που έχουν κυβερνήσει και έχουν βάλει το λιθαράκι τους να φτάσουμε ως εδώ. Κάθε νέος νόμος πατάει σε έναν προηγούμενο και ούτε καθεξής.

Οι νόμοι αυτοί όμως δεν περιορίζονται στην νόμιμη εργασιακή εκμετάλλευση, που αποτελεί τη μια πλευρά της καταπίεσης που βιώνουμε οι γυναίκες. Ενισχύουν και μια άλλη, μια δεύτερη, αυτή που δημιουργείται από τα καθημερινά βάρη που μας φορτώνει το κράτος και οι Δήμοι γιατί δεν μας εξασφαλίζουν τα κοινωνικά αγαθά και τις υπηρεσίες που μας οφείλουν. Κοστίζουν, αλλά τα χρήματα από τον κόπο και τον ιδρώτα μας, τα προορίζουν για τις επενδύσεις των εκμεταλλευτών μας.

Για εμάς, φροντίζουν τόσο όσο χρειάζεται για να επιβιώσουμε,  φτιάχνουν και κάτι «ωραίες», εύηχες επιτροπές όπως τη Δημοτική Επιτροπή Ισότητας των Φύλων σαν αυτή του Δήμου Μαλεβιζίου με στόχο  όπως λένε: «οι γυναίκες να επωφελούνται ισότιμα από όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις κατά τρόπο πρακτικό και ουσιαστικό». Τώρα, πως ακριβώς εννοούν το πρακτικό και ουσιαστικό, τη στιγμή που στον ίδιο το Δήμο δουλεύουν δεκάδες γυναίκες με διάφορες μορφές ελαστικής εργασίας, σε ρυθμούς εντατικοποίησης, χωρίς μέτρα υγιεινής και ασφάλειας η αλήθεια είναι ότι μας διαφεύγει, ή τη στιγμή που οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών στο δήμο μας δεν έχουμε:

Κέντρο υγείας και σπαταλάμε ώρες στο νοσοκομείο για απλά περιστατικά ή αναγκαζόμαστε να απευθυνθούμε σε ιδιώτες γιατρούς.

• Επαρκείς θέσεις στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Δωρεάν φοίτηση στους παιδικούς σταθμούς, χωρίς τροφεία.
• Δομές πρόνοιας και φροντίδας ηλικιωμένων και άλλων ευπαθών ομάδων που τους αξίζει να έχουν εξειδικευμένη, ολοκληρωμένη και διαρκή φροντίδα χωρίς ταυτόχρονα να επιβαρυνόμαστε εμείς με αυτή ακόμα και σε 24ωρη βάση.
• Πλατείες, πάρκα, παιδικές χαρές, δημόσιους χώρους πολιτισμού και ψυχαγωγίας με ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση για όλους.
• Σύγχρονα δημοτικά κέντρα δημιουργικής απασχόλησης και αθλητισμού, δημοτικά ημερήσια camp και κατασκηνώσεις ώστε να μη χρειάζεται κάθε φορά να ξεπαραδιαζόμαστε.
• Σύγχρονα σχολεία, πλήρως εξοπλισμένα, χωρίς να χρειάζεται να βάζουμε σε πολλές περιπτώσεις βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον υποτιμητικό και αστείο να ακούς από το στόμα αυτών που αποτελούν το μακρύ χέρι αυτού του κράτους και έχουν βάλει πλάτη σε όλες αυτές τις πολιτικές, που σε μαθαίνουν στα λίγα, που σε καλούν να προσγειωθείς στην πραγματικότητα: ότι κάνουν ότι μπορούν, ότι τα χέρια τους είναι δεμένα, ότι φταίει το κράτος…

Αυτό ισχύει για όποια δημοτική παράταξη δεν είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί με τη κυβέρνηση και τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Και καμία από τις δύο είτε του κ. Μποκέα είτε του κ. Πιτσικάκη, που ζητάει τώρα τη ψήφο του Μαλεβιζιώτικου λαού δεν θα διεκδικήσει τίποτα. Θα συνεχίσουν να ζητιανεύουν ανταποδοτικά, ότι ψίχουλα δηλαδή αποφασίζουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι να μας δώσουν από τα κέρδη των επενδύσεων που κάνουν με τα δικά μας χρήματα.

Η απαλλαγή από τη διπλή καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες δεν εξαρτάται από τα οράματα, τις ικανότητες και την εμπειρία του καθενός. Εξαρτάται από τις ίδιες τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου και των οικογενειών τους.

Από εκείνες που δεν θέλουν να στερούνται άλλο τον ελεύθερο και δημιουργικό χρόνο με την οικογένεια τους, τη δυνατότητα να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους. Από εκείνες που θέλουν να ανασάνουν, να απολαμβάνουν τα δικαιώματα και όλες τις κατακτήσεις του αιώνα που ζούνε. Που αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν είναι μόνες τους στο χάος, ότι τα προβλήματα είναι κοινά και η λύση τους βρίσκεται στο συλλογικό αγώνα. Που βαρέθηκαν να τους λένε τι να κάνουν, που θα πιστέψουν και θα θελήσουν να δοκιμάσουν τη δύναμη τους.

Οι υποψήφιες γυναίκες με τη Λαϊκή Συσπείρωση καλούμε αυτές τις γυναίκες και όλο το Μαλεβιζιώτικο λαό να συμπορευτούν μαζί μας και να δοκιμάσουν τη δύναμη τους μαζί μας ενισχύοντας τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης σε δήμο και περιφέρεια στις εκλογές της 8^ης Οκτωβρίου.

Χουστουλάκη Αναστασία (Νατάσα),

Yυποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση Μαλεβιζίου